Top
Przekaż 1% podatku
Przekaż 1% podatku

Darowizny na rzecz Stowarzyszenia

Bank PEKAO S.A o/Kraków

28 1240 1431 1111 0000 1045 1072

Czytelnia

Chwila Refleksji
Kreska strona
Numer 3/2004

Kim i gdzie jesteśmy w swoim życiu? Po co stawiać sobie takie pytanie? Przecież wiemy kim jesteśmy, co stanowi o nas. Wiemy też co robimy i do czego podążamy. Jeśli odpowiedź jest taka to być może warto zadać sobie kolejne pytanie: Co stanowi istotę naszego życia? Jakie wartości stawiamy na pierwszym miejscu, aby nie pogubić się?

Z pewnością przy obecnym tempie życia stajemy się niecierpliwi. Chcemy wiele rzeczy osiągnąć natychmiast. Chcemy móc się rozwijać i być radośni. Chcemy być w centrum zainteresowania ze względu na pracę, wykształcenie czy też zainteresowania. Można powiedzieć, że są to normalne ludzkie pragnienia. I dobrze. Jest jednak pewien warunek, o którym warto chyba pamiętać. Wzrastać trzeba stopniowo, zgodnie z własnym rytmem, z przyjętymi wartościami. W innym wypadku być może staniemy przez chwilę na szczycie. Wydawać będzie się, że oto jesteśmy "kimś". A w rzeczywistości okaże się, że z tego szczytu tak łatwo można spaść, pozostawiając zarówno przed sobą, jak i za sobą pustkę. Pustkę przed sobą, bo poszliśmy drogą na skróty i za sobą, bo idąc zbyt szybko pozostawiliśmy wiele spalonych mostów. Stąd chyba warto, może i codziennie, zadawać sobie pytanie: co stanowić ma istotę naszego życia?

Chcąc zilustrować to pytanie przytaczam pewne (już nie pamiętam, gdzie przeczytane) krótkie opowiadanie:

Pewien stary profesor został zaangażowany, aby przeprowadzić kurs dla grupy szefów wielkich koncernów, na temat skutecznego planowania czasu. Kurs ten był jednym z pięciu modułów przewidzianych na dany dzień szkolenia. Sędziwy profesor miał więc do dyspozycji niewiele czasu, by wyłożyć swój przedmiot. Stojąc przed tą elitarną grup (która była gotowa chłonąć wszystko, czego ekspert będzie nauczał), profesor popatrzył powoli na każdego z osobna, następnie powiedział: "Przeprowadzimy doświadczenie".

Spod biurka, które go oddzielało od słuchaczy, profesor wyjął wielki dzban (o pojemności 4 litrów), który postawił delikatnie przed sobą. Następnie wyjął około dwunastu kamieni, wielkości piłki do tenisa, i włożył je kolejno do dzbana. Gdy dzban był wypełniony i niemożliwym było dorzucenie jeszcze jednego kamienia, podniósł wzrok na swoich studentów i zapytał ich: "Czy dzban jest pełen?"

Wszyscy odpowiedzieli: "Tak".

Poczekał kilka sekund i dodał: "Na pewno?".

Następnie pochylił się i wyjął spod biurka naczynie wypełnione żwirem. Delikatnie wsypał żwir na kamienie, po czym potrząsnął lekko dzbanem. Żwir zajął miejsce miedzy kamieniami... aż do dna dzbana. Stary profesor znów podniósł wzrok na audytorium i zapytał: "Czy dzban jest pełen?"

Tym razem świetni studenci zaczęli rozumieć. Jeden z nich odpowiedział: "Prawdopodobnie nie". "Dobrze" odpowiedział stary profesor.

Pochylił się jeszcze raz i wyjął spod biurka naczynie z piaskiem. Z uwagą wsypał piasek do dzbana. Piasek zajął wolną przestrzeń miedzy kamieniami i żwirem. Jeszcze raz zapytał: "Czy dzban jest pełen?" Tym razem, bez zająknienia, uważni studenci odpowiedzieli chórem: "Nie".

"Dobrze!" odpowiedział sędziwy profesor.

I tak, jak się spodziewali, wziął butelkę z wodą, która stała na biurku i wypełnił dzban aż po brzegi. Ponownie profesor podniósł wzrok na grupę studentów i zapytał: "Jaką wielką prawdę ukazuje nam to doświadczenie?"

Najbardziej odważny z uczniów, biorąc pod uwagę przedmiot kursu, odpowiedział: "To pokazuje, że nawet jeśli nasz kalendarz jest całkiem zapełniony, jeśli naprawdę chcemy, możemy dorzucić więcej spotkań, więcej rzeczy do zrobienia".

"Nie" - odpowiedział stary profesor - "To nie o to chodziło". "Wielka prawda, którą przedstawia to doświadczenie jest następująca: jeśli nie włożymy kamieni, jako pierwszych do dzbana, później nie będzie to możliwe". Zapanowało głębokie milczenie, każdy uświadomił sobie oczywistość tego stwierdzenia.

Stary profesor zapytał ich: "Co stanowi kamienie w waszym życiu?", "Wasze zdrowie?", "Wasza rodzina?", "Przyjaciele?", "Zrealizowanie marzeń?", "Robienie tego, co jest waszą pasją?", "Uczyć się?", "Odpoczywać?", "Dać sobie czas...?", "Albo jeszcze coś innego?", "Należy zapamiętać, że najważniejsze jest włożyć swoje kamienie jako pierwsze do życia, w przeciwnym wypadku ryzykujemy przegrać... własne życie. Jeśli damy pierwszeństwo drobiazgom (żwir, piasek), wypełnimy życie drobiazgami i nie będziemy mieć wystarczająco dużo cennego czasu, by poświęcić go na ważne elementy życia".

Zatem nie zapomnijcie zadać sobie pytania: "Co stanowi kamienie w moim życiu?" Następnie, włóżcie je na początku do waszego dzbana (życia). Przyjacielskim gestem dłoni, sędziwy profesor pozdrowił audytorium i powoli opuścił salę ...

Co jest Twoim kamieniem, skałą, opoką? Spraw Panie, abym był zawsze na właściwym miejscu w swoim życiu.

Pozostale aktualnosci
Mózgowe porażenie dziecięce   Rodzeństwo   Bliźniaki
dr med. Monika Gasińska
wiecej
 
Grażyna Banach-Kociołek
 
Joanna Ochał
pik
Kwartalnik „Światło i cienie” Pobierz program do rozliczania PITa

ChSON "Ognisko" | ul. Lubelska 21 | 30-003 Kraków
tel. +48 12 423 12 31 | faks: +48 12 422 96 38 | e-mail: biuro@ognisko.org.pl

DEKLARACJA DOSTĘPNOŚCI

Projekt i realizacja: Otwarte

e-mail Projekt i realizacja Otwarte