Czytelnia

Karta "Wiary i Światła"

Ruch Wiara i Światło narodził się z pragnienia, by pomóc osobom z upośledzeniem umysłowym i ich rodzinom w odnalezieniu należnego im miejsca w Kościele i społeczeństwie. Taki był główny cel pielgrzymki do Lourdes, która odbyła się na Wielkanoc 1971 roku. W tym wydarzeniu skupiającym przede wszystkim katolików uczestniczyło także kilkadziesiąt osób wyznania protestanckiego. Aby ta międzynarodowa pielgrzymka nie była tylko jednokrotnym wydarzeniem, trzeba było, aby wszyscy jej uczestnicy stworzyli wspólnoty skupiające osoby z upośledzeniem umysłowym, ich rodziców i przyjaciół, przede wszystkim ludzi młodych. W następstwie tego niezwykłego wydarzenia, wydarzenia, które było czasem wielkiego błogosławieństwa, bardzo wiele wspólnot podtrzymało i pogłębiało więzi, które wytworzyły się między ich członkami. Z biegiem lat, na całym świecie, powstawały nowe wspólnoty rozwijając się w środowiskach różnych wyznaniach chrześcijańskich. W ten sposób, od samego początku, Ruch nabierał coraz głębszej świadomości własnego powołania w Kościołach i w społeczeństwie oraz swojej misji w zakresie ekumenizmu.

I. Powołanie Wiary i Światła

Wiara i Światło jest ruchem wspólnotowym. W centrum tych wspólnot znajdują się osoby w różnym stopniu upośledzone umysłowo: dzieci, młodzież, osoby dorosłe. Są oni otoczeni przez swoje rodziny i przyjaciół, głównie ludzi młodych.
Wiara i Światło daje osobom z upośledzeniem umysłowym możliwość poznania i wykorzystania swoich darów oraz odkrycia radości, jaką niesie przyjaźń.
Rodzicom Wiara i Światło niesie wsparcie w ich doświadczeniu i pomaga lepiej dostrzec wewnętrzne piękno ich dziecka. Wielu z nich z kolei staje się źródłem siły i punktem oparcia dla innych rodzin rozbitych wewnętrznie na skutek cierpienia oraz codziennych trudności.
Bracia i siostry osób z upośledzeniem umysłowym wezwani są do uświadomienia sobie, że taka osoba może być źródłem życia i jedności, i że o ile zaburzyła ona ich życie, może także przemienić je i przeobrazić.
Dzięki osobom z upośledzeniem umysłowym również i przyjaciele mogą zrozumieć, że istnieje także inny świat niż świat rywalizacji, pieniędzy i materialnych przyjemności, że ci, którzy są słabi i ogołoceni mogą poprowadzić ich do innego świata - delikatności, umiejętności słuchania, wierności i wiary.
Wspólnoty te nie są wspólnotami życia, ale wspólnotami, których członkowie spotykają się w regularnych odstępach czasu budując między sobą coraz głębsze więzi przez dzielenie się swoimi trudnościami i nadziejami, przez czas świętowania, modlitwę i Eucharystię lub inne obrzędy religijne. Wspólnoty te skupiają zazwyczaj około trzydziestu osób.

1. Wspólnota spotkania

Każde spotkanie zawiera w sobie czas wzajemnej obecności, czas wspólnej rozmowy i wzajemnego słuchania. Najważniejsze jest, by zawiązywać między sobą osobiste więzi, poprzez które odkrywamy cierpienia i dary drugiego, dzięki którym uczymy się poznawać go po imieniu. Dzielenie się w małych grupach pozwala każdemu wyrazić się przy pomocy słowa lub innych form komunikacji (np. przez rysowanie, rzeźbę, gest lub pantomimę...). W ten sposób staramy się dźwigać ciężary jedni drugich, dodawać sobie odwagi, wspierać się wzajemnie i odpowiadać na potrzeby każdego. Dzięki przyjaźni wyrażającej się w delikatności i wierności stajemy się dla siebie znakami Bożej miłości.

2. Wspólnota radości i świętowania

Z wiernej przyjaźni rodzi się radość, która charakteryzuje wspólnotę Wiary i Światła. To Bóg powołuje nas do bycia razem i czyni nas zdolnymi do odkrycia Przymierza, które nas jednoczy: nie jesteśmy już sami. Spotkania wypełnione są momentami radości, kiedy razem śpiewamy, tańczymy lub dzielimy się wspólnym posiłkiem. Od czasu do czasu, aby wspólnie świętować zapraszamy gości, którzy poruszeni są tym, że osoba z upośledzeniem umysłowym może stworzyć tak radosną atmosferę. Rzeczywiście, jeśli chodzi o świętowanie, osoba z upośledzeniem umysłowym jest często mniej upośledzona niż inni, ponieważ nie jest skrępowana konwenansami, troską o wydajność lub strachem przed opinią innych. Osoby z upośledzeniem w prostszy sposób żyją chwilą obecną, a ich pokora i przejrzystość w naturalny sposób czynią ich zdolnymi do przeżywania wspólnotowej radości. We wspólnocie nie możemy jednak zapomnieć o tych, którzy pozostają na uboczu, nie świętują razem z nami zamknięci w swoim smutku i lękach. Mają oni także swoje miejsce w centrum Wiary i Światła. Potrzebują szczególnej uwagi, aby stopniowo poznali radość serca, którą przyszedł nas obdarzyć Jezus.

3. Wspólnota modlitwy

Jezus przyszedł ogłosić dobrą nowinę ubogim. Są oni umiłowani przez Ojca. Jezus oddaje życie za swoje owce. Karmi je swoim Ciałem. Dlatego spotkanie osób i świętowanie znajdują swoje przedłużenie w modlitwie, w komunii z Bogiem, w Eucharystii oraz (lub) w innych nabożeństwach religijnych.

4. Wspólnota przyjaźni

Przyjaźń pogłębia się w miarę wspólnie spędzanego czasu i przez wzajemną obecność. Między spotkaniami odbywającymi się raz w miesiącu członkowie wspólnoty spotykają się ze sobą w mniejszych grupach lub po prostu spędzają czas we dwoje lub troje. Dzielą się swoim życiem, swoimi lękami, marzeniami, nadziejami...; modlą się razem, wspólnie żartują, pomagają sobie nawzajem, spożywają wspólne posiłki lub w innym sposób pogłębiają i podtrzymują swoją przyjaźń. Nazywamy to "czasem wierności" (zwanym często "czwartym czasem").

5. Wspólnota zakorzenienia i integracji

Osoby z upośledzeniem umysłowym mają bardzo istotną rolę we wspólnocie ludzkiej, społeczeństwie i w Kościołach. Aby mogły żyć tym darem i wzrastać, aby dawać i otrzymywać, muszą mieć w nich swoje miejsce i możliwość uczestnictwa. "Raczej nawet niezbędne są dla ciała te członki, które uchodzą za słabsze; a te, które uważamy za mało godne szacunku, tym większym obdarzamy poszanowaniem. Tak przeto szczególnie się troszczymy o przyzwoitość wstydliwych członków ciała". (1 Kor 12, 22-23).
Troską Wiary i Światła musi być integracja wspólnot i ich członków z działalnością i aktywnością społeczeństwa, Kościołów, wspólnot chrześcijańskich, parafii...
To powołanie zakorzenienia każdej osoby i każdej wspólnoty prowadzi nas do odkrycia naszego powołania i misji ekumenizmu.
Dzisiaj wspólnoty Wiary i Światła mają swoje korzenie w różnych tradycjach chrześcijańskich: katolickiej, prawosławnej, anglikańskiej i protestanckiej. Najczęściej członkowie jednej wspólnoty należą do tego samego Kościoła, ale niektóre wspólnoty są wspólnotami wielowyznaniowymi.
Chrześcijanie różnych wyznań wezwani są do znalezienia głębokiego wyrazu swojej wiary i swojej miłości do Jezusa wewnątrz własnego Kościoła. Podczas spotkań wspólnoty poszukają możliwości wspólnej modlitwy jako bracia i siostry zjednoczeni w Jezusie Chrystusie.
Wszyscy są wezwani, aby w duchu radości odkrywać i doceniać prawdziwie chrześcijańskie wartości, mające swe źródło w ich wspólnym dziedzictwie.
Wiara i Światło wierzy, że osoba słaba i upośledzona może stać się źródłem jedności w społeczeństwie i w Kościołach, a także jedności między Kościołami i narodami.
W rodzinach, w których od dawna panuje niezgoda lub nierozwiązany konflikt, pojednanie dokonuje się niejednokrotnie przy okazji jakiś kryzysowych wydarzeń. Krzywdy zostają zapomniane, znikają urazy. Komunia poprzez Krzyż przygotowuje zmartwychwstanie w odnalezionej braterskiej miłości. Tak może stać się również między chrześcijanami różnych wyznań, zgromadzonych wokół osoby najsłabszej i najbardziej odrzuconej, osoby, której życie niekiedy jest zagrożone.
Brak pokory i prostoty serca to poważna przeszkoda na drodze do komunii między chrześcijanami. Ci, którzy są zranieni w swojej inteligencji promieniowaniem swojego ubóstwa mogą prowadzić chrześcijan różnych wyznań ku błogosławieństwu ubogich sercem, które pozwoli im odnaleźć Ducha Bożego.

II. Inspiracja "Wiary i Światła"

1. Każda osoba jest kochana przez Boga

Wiara i Światło opiera się na przekonaniu, że każda osoba z upośledzeniem jest w pełni osobą ludzką i posiada wszystkie należne jej prawa, przede wszystkim zaś prawo do bycia kochaną, uznawaną i szanowaną dla siebie samej i swoich wyborów, jak również prawo do otrzymania każdej potrzebnej pomocy, by mogła rozwijać się na wszystkich poziomach zarówno w wymiarze naturalnym, jak i duchowym. Wiara i Światło wierzy, że każda osoba, zarówno zdrowa, jak i upośledzona, jest tak samo kochana przez Boga, i że Jezus żyje w niej, nawet jeśli nie może ona tego wyrazić. Wiara i Światło wierzy, że każda, nawet najgłębiej upośledzona osoba, wezwana jest do głębokiego uczestniczenia w życiu Jezusa i otrzymania wszystkich bogactw duchowych swojego Kościoła, sakramentów, tradycji liturgicznej... Jest ona wezwana do bycia źródłem łaski i pokoju dla całej wspólnoty, Kościołów różnych wyznań i całej ludzkości.
Wiara i Światło wierzy w słowa Świętego Pawła, że "Bóg wybrał właśnie to, co głupie w oczach świata, aby zawstydzić mędrców, wybrał to, co niemocne, aby mocnych poniżyć." (1 Kor 1, 27).

2. Potrzeba wspólnoty

Aby żyć swoją wiarą, każda osoba, nawet najbardziej zraniona, potrzebuje spotkać prawdziwych przyjaciół, by razem tworzyć środowisko akceptacji i ciepła, w którym każdy może wzrastać w wierze i w miłości. Ci, którzy przychodzą do Wiary i Światła, by spotkać ludzi z upośledzeniem umysłowym, muszą przychodzić tam w duchu gotowości i otwarcia na przyjęcie od nich szczególnych darów, a także dzielić się z nimi swoimi darami.
Jednakże w obliczu osoby z głębokim upośledzeniem, której słowa i gesty są często trudne do zrozumienia lub nawet nieistniejące, najczęstszą reakcją jest odwrócenie głowy i ucieczka. Reakcja ta pochodzi często z niezrozumienia i strachu, ale może odsłaniać także egoizm i twardość naszych serc. Aby utworzyć rzeczywistą i wyzwalającą więź z osobami z upośledzeniem umysłowym "nasze kamienne serca muszą przemienić się w serca z ciała". Tylko Jezus i Duch Święty mogą przemienić nasze serca, by uczynić nas zdolnymi do przyjęcia człowieka ubogiego i odrzuconego, do poznania go w całej jego rzeczywistości ludzkiej i głębi duchowej. Ta przemiana miłości pomoże nam rozpoznać oblicze Jezusa w nas i w drugim człowieku.
Maryja pokazuje nam drogę nawrócenia i wierności w postawie miłości. Maryja, obecna przy cierpiącym Jezusie razem z uczniem, którego Jezus miłował, uczy nas byśmy, tak jak oni, byli bliscy i pełni miłości wobec naszych braci i sióstr we wspólnocie. Maryja, uczy nas jak dźwigać ludzkie cierpienie razem z innymi i żyć zmartwychwstaniem.
Wspólnota jest miejscem pokoju i radości pomimo, a zarazem poprzez doświadczenie cierpienia. Pośredniczy ona lub raczej objawia dary, jakie Bóg dał osobom z upośledzeniem umysłowym: zdolność do przyjmowania i kochania innych, prostotę i odrzucenie konwenansów. W społeczeństwie opartym na zysku i sile, osoby z upośledzeniem nie są wydajne ani skuteczne, ale posiadają w zamian proroczy dar w dziedzinie serca i miłości, a także w tym wszystkim, co jest najistotniejsze dla osoby ludzkiej. W ten sposób ubodzy nas ewangelizują.

3. Znajomość ludzkiej rzeczywistości

Aby pomóc osobie z upośledzeniem umysłowym odnaleźć pokój serca, nadzieję i pragnienie posuwania się naprzód, z całą pewnością trzeba patrzeć na nią w świetle Ewangelii, ale także rozumieć ją w jej ludzkich potrzebach, jej cierpieniach i umieć na nie odpowiedzieć. Aby to osiągnąć, musimy stopniowo zdobywać ludzkie doświadczenie i niezbędną wiedzę. Ci, którzy są zaangażowani w Wiarę i Światło muszą stawać się coraz bardziej kompetentni w sposobie w jaki towarzyszą osobom cierpiącym i doświadczającym trudności.

III. Formy działania "Wiary i Światła"

1. Ruch wspólnotowy

Wiara i Światło jest ruchem wspólnotowym. Jego istota tkwi w więziach zaufania i przyjaźni między jego członkami, więziach mających swoje źródło w Jezusie i w Nim znajdujących swoje spełnienie.

2. Spotkania i pielgrzymki

Wspólnoty mogą rozwijać wiele innych form aktywności poza regularnymi spotkaniami. Pojawiają się one zależnie od potrzeb i inwencji poszczególnych osób oraz w zależności od Bożej inspiracji. Wśród inicjatyw tych są obozy wakacyjne, rekolekcje i pielgrzymki...
Z drugiej strony, niektóre wspólnoty organizują różnego rodzaju aktywności i zajęcia dla osób z upośledzeniem umysłowym, by pozwolić rodzicom odpocząć. Istnieją formy działania, które nie należą do zadań Wiary i Światła, na przykład tworzenie lub zarządzanie instytucjami, ośrodkami pobytu, szkołami, warsztatami lub "domami wakacyjnymi".
Działania te pozostawiamy wykwalifikowanym stowarzyszeniom, które mogą z Wiary i Światła czerpać swą inspirację.

3. Współpraca z innymi

Zachowując swoją duchowość i misję, ważne jest, by wspólnoty Wiary i Światła współpracowały tak bardzo, jak to tylko możliwe z innymi stowarzyszeniami i ruchami służącymi osobom z upośledzeniem umysłowym i ich rodzinom.

4. Jedna, wielka, światowa rodzina

Wspólnoty Wiary i Światła na całym świecie tworzą jedną, wielką, międzynarodową rodzinę. Na każdym kontynencie, w każdej strefie i w każdym kraju wspólnie nosimy swoje ciężary, cierpienia i radości. Nasza solidarność wyraża się finansowym wspieraniem życia Wiary i Światła, ale przede wszystkim dzieleniem swoich niepowtarzalnych darów i mądrością swojego doświadczenia, przyjaźnią, wiernością w modlitwie. Jako członkowie jednej rodziny, wspólnoty starają się żyć w miłości i jedności.
Karta została przedstawiona Zgromadzeniu Ogólnemu 26 października 1980 roku (w Lourdes). Następnie przyjęta była na czas próbny, na okres jednego roku. Był to czas obserwacji i modyfikacji dokonanych przez koordynatorów krajowych. Karta została jednogłośnie przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne w roku 1982 (Wetherby, Anglia). Później poprawki przyjmowane były przez Zgromadzenia Ogólne w latach 1984 (Rzym), 1986 (San Domingo), 1990 (Edinburgh), 1994 (Warszawa), 1998 (Québec), 2002 (Rzym).
Przyjęcie Karty lub dokonanie w niej ewentualnych zmian wymaga większości 75% głosów Zgromadzenia Ogólnego.

Mózgowe porażenie dziecięce

Rodzeństwo

Bliźniaki

dr med. Monika Gasińska

wiecej

Grażyna Banach-Kociołek

Joanna Ochał

Pozostale artykuły

ChSON "Ognisko" | ul. Lubelska 21 | 30-003 Kraków
tel. +48 12 423 12 31 | faks: +48 12 422 96 38 | e-mail: biuro@ognisko.org.pl

DEKLARACJA DOSTĘPNOŚCI

Projekt i realizacja: